Bu yine bir koşu yazısı. Pazar günü 36. kez düzenlenecek Avrasya Maratonu’na katılmayacağımı anlattığım yazı (bu arada maratona değil 15 km’lik yarışa kayıt olmuştum). Açıkçası en son koşum 30 Ekim sabahıydı. Antrenmanlı değilim ve etkilerini de yavaş yavaş görüyorum. Zaten henüz hiç 15 kilometre koşmamıştım. Haftada 2-3 kez koşabilecek ve sonra katılacaktım o koşuya; ama ayarladığım gibi olmadı.
Çünkü hayatın en sevdiği oyunlardan biri bu. Tam şöyle ayarladım dediğiniz şeyler için ‘ama bir de şu var’ diyerek gelmesi. Benim örneğimde bu işti. Yeni bir işte bir ayımı devirdim. Ve bu bir ay koşacak zamanı ve parayı bir türlü bulamadım.
Parayı da diyorum; çünkü insan zamansız olduğu noktada sabah erken kalkıp favori koşu parkurlarından birine hemen gidebilmek istiyor. Arabada benzin olmadığı zamansa bunu yapmak kolay olmuyor.
Tam bu dönemde önce grip oldum, sonra midemi üşüttüm. Onlar da kesinlikle yardımcı olmadı. Dolayısıyla pazar günü koşmayacak olmamın pek çok nedeni olduğu söylenebilir; ama bir de hepsini kapsayıcı, bambaşka ve hepsinin üstünde bir neden var.
Şu sıralar koşmak eskisi gibi ‘eğlenceli’ ve ‘nefes aldırıcı’ olma özelliğini kaybetti. Bir külfete dönüştü. Pazar günki yarış korkuyla beklediğim, strese sokan bir etkinliğe dönüştü. Bugün kendime işkence etmeyi bırakmaya karar verdim. Eğer keyif alarak koşmayacaksam koşmamın da hiçbir anlamı yok.
Bu yüzden sanıyorum bu biraz da bir ‘hiatus’ yazısı. Koşmaya verdiğim ‘ara’nın yazısı. Eminim ki (gerçekten içimde bir ses bundan emin) koşmak çok yakın zamanda yine eğlenceli hale gelecek. Param olacak, düzenim olacak ve bir gün kalkıp ayakkabılarımı tekrar bağlayacağım. Bu zamanın çok yakın olduğuna eminim; ama şimdi değil.
Bu pazar değil.
Koşacak olan herkese başarılar.
A. Orçun CAN 