Bugün güzel bir gündü. Kendime söz verdiğim üzere Kasım’da 20 bin sözcük yazma girişimime hala bir katkıda bulunmadım; ama bugün güzel bir gündü. Yayınevinden yeni bir telefon geldi. Yeni bir şehre, yeni bir okula gidip gitmeyeceğimi söylediler. Seve seve yapacağımı söyledim. Ayrıntıları henüz belli değil; ama Mart ayında İzmir’de olacağımı söyleyebilirim sanırım.
Her fırsatta söylüyorum; tüm bu süreç boyunca yaşadığım her şey benim için ‘ilk’. Dün, Hugh Howey ile röportaj yaparken küçük bir aydınlanma yaşadım. Kendisi bir şekilde benim de kitap yazdığımı öğrenmişti. Neler yaptığım hakkında biraz konuştuktan sonra serimin son kitabını yazmakta olduğuma geldi konu.
‘Karakterlere ve öyküye veda ediyorsun, nasıl hissediyorsun?’ diye sordu bana.
Cevap veremedim. Hiçbir fikrim yoktu. İlk kez başıma geldiğini açıkladım. Her şey ilk olduğu için nasıl hissettiğimi bilmiyorum. Sadece geriye dönüp bakabiliyorum. Kendime, ‘hey, ilk kez sahneye çıkıp da kitabımı okuyan çocuklara konuştuğum zamanı hatırlıyor musun?’ diye sorabiliyorum; ama ‘yeni bir okula daha gidecek olmak nasıl bir his?’ sorusunu değil.
Yapacağım çok şey var. Sıraya koymaya çalışıyorum. Liste uzadıkça uzuyor. Nasıl olacak bilmiyorum.
A. Orçun CAN 